** Ruby **

Mijn 'arabiertje' waar ik altijd van droomde, een heel specifiek karakter maar mijn liefste paard ooit...

Ze kwam bij mij als klein en zwaar ondervoed paardje. Niemand gaf haar een schijn van kans, maar ik gaf de hoop niet op en haalde haar erdoor! Ze werd mijn steun en toeverlaat. Desondanks was het heel erg moeilijk om haar ingereden te krijgen... Ze leerde me iets te vragen in plaats van ervan uit te gaan dat ze het gewoon moest doen. Hierdoor leerde ik op een totaal andere, nieuwe maar betere manier omgaan met paarden. Veel meer met gevoel en ik ben haar hier nog steeds zo dankbaar voor.

Ik reed met haar hoofdzakelijk endurance. Een spring- en dressuurwedstrijd kwam er ook al eens bij maar was niet zo haar ding. Rond haar 12 jaar kreeg ze last van ontstekingen en lichte artrose. Dus nam ik haar enkel nog rustig recreatief mee op wandel. De laatste 5 jaren van haar leven mocht ze enkel nog genieten van de weide en beste zorgen, samen met haar 'Dikke' (** Buddy **) vriend.

Wanneer 'Dikke' plots kwam te overlijden, treurde ze zich kapot... We probeerden eerst de twee witjes (Alice en Jack) bij haar te zetten maar dat werkte niet. Toen kwam Zip op mijn pad, die het verdriet om 'Dikke' wat kon verzachten.

Begin 2020 ging mijn meisje achteruit... haar pijnlijke gewrichten namen de overhand ondanks zware pijnstillers en plots ontwikkelde ze een insulineresistentie. Haar hele leven lang was ze de moeilijkste eter ooit. Ik ging haar rantsoen heel erg moeten aanpassen en haar dingen moeten ontzeggen. Maagpijn door minder eten en zware pijnstillers ging volgen. Dat wilde ik niet en zou ik puur voor mezelf gedaan hebben.

Ik nam de emotioneelste en zwaarste beslissing in mijn leven... ik moest haar laten gaan... want ECHT graag zien, is ze soms ook durven loslaten...

Ook zij werd gecremeerd in Nederland en is terug bij me... samen met de foto van ons moe (mijn grootmoeder), foto's van haar en 'Dikke' en een noveenkaars die steeds brandt zal het nooit donker worden bij hen. Ze zullen altijd verder leven in ons hart en nooit vergeten worden. Het is geen afscheid maar een tot ziens!